Folgende Text ist die Übersetzung von den Keilschriften die im oberen Bild auf dem Zylinder aufgeführt sind. Diese Zylinder ist über 2500 Jahre alt und somit berichtet die Übersetzung von einer Welt vor 2500 Jahren. Das sind die ersten Menschenrechte die man in der Geschichte der Menschheit schriftlich festgelegt hat. Vor diese Zeit gibt es keine Funde, die von Regeln der Menschenrechte berichten. Teile diese Menschenrechte wurden im Eingang bei Vereinten Nationen eingraviert, da sie zu Grundregeln der Menschenrechte unserer Welt beinhalten.
Sie haben die Möglichkeit die 2500 Jahre alten Inhalte auf Deutsch lesen zu können.
Cyros Zylinder of Human Rights
Ich bin Kourosh (Cyrus), König der Welt. Der großer König, mächtiger König, König von Babylon, König des Landes von Sumer und von Akkad, König der Nationen der vier Richtungen auf der Welt, Sohn von großer König Camboujiyah (Cambyases), König von Anshân, Enkel von großer König Kourosh (Cyrus), König von Anshân, Nachkomme von großer König Chaish-Pesh (Teispes), König von Anshân, Nachkommen einer unendliche königliche Linie, deren Richtlinien von Götter Bel und Nabu geschätzt werden und dessen Königtum aus tiefsten Herzen der Götter gewünscht wurde; Zur Gunst und Freude der Völker.
Als ich, König der Könige, die Tyrannei Babylons abschaffte, stellte ich beim Betreten der Stadt einen Sitz von Herrschaft im königlichen Palast unter Jubel und Freude der Völker auf und betrat Babylon ohne Gewalt und Blutvergießen. Marduk der große Gott von Babylon, trieb seiner Wärme und Freude in den reinen Herzen der Völker. Meine Ankunft wurde mit Erlösung und Jubel angenommen. Ich habe es nicht zugelassen, dass meine Armee dem Volke Schmerz und Leid zufügt.
Der Leid und Elend und der schlechte Zustand von Babylon bewegte mich zum tiefsten Herzensleid. Ich habe mich für die Wiederkehr des Friedens im Babylon eingesetzt. Der ehemalige Herrscher hatte die Menschen versklavt. Das hat dieses Volk nicht verdient.
Ich habe der babylonischen Gott Marduk geehrt. Marduk hat meine guten Taten durch seinen Segen an mich gepriesen. Und an Kaboujiyah (Cambyases) meinen Sohn, der als König der Sekundärteil (meiner) Länder gefüllt von Freude, den Völkern mit Liebe und Güte begegnete.
Der große Gott "Marduk" suchte nach einem guten König, der alle Menschen gleich gut behandelt und nur Gutes für die Völker tut. Er hat meinen Namen auserwählt. Kourosh (Cyrus)
Er (Marduk) war erfreut über gute Taten und gutes Denken des Königs.
Marduk hat meine gute Taten durch seinen Segen an meine königliche Familie und Verwandten und meine Regierung, meine Untergebenen und meinem Volke gepriesen. Denn wir alle haben seinen Wesen mit Frieden, Freiheit und mit Freude geehrt und im guten Geiste vor ihm glorifizierten wir außerordentlich seine hohe Göttlichkeit. Seinen Willen hat die Könige zu Herrlichkeit der Regierung verholfen.
Die Menschen in Babylon jubelten einem Fest zu, das die Ablösung von Leid, Elend und Tod bedeutete. Sie kehrten zu einem Neuanfang zum Leben zurück. Alle Menschen und Götter haben deshalb meinem Namen geehrt.
Und deshalb haben alle Könige, die auf Thron-Plätze der Nationen der vier Richtungen saßen, vom oberen zum unteren Meere, (von schwarzer Meer bis persische Golf) allen existierenden Königreichen des Westlandes bis sogar die Völker die in den Zelten Bleibe haben, brachten mir ihren schweren Tribut und küssten mich in Babylon.
Überall von den Städte von Ashur, von Susa, von Agade und von Eshnuna, die Städte von Zamban, Meurnu, der bis zu der Region des Landes von Gutium reichen, die heiligen Städte über dem Fluss "Tigris" hinaus dessen Schongebiete (Gebetsstätte) in den Ruinen über einen langen Zeitraum gewesen waren, deren Götter dessen Aufenthaltsorte Mitten von ihnen in Ruinen getrieben waren, kam ich zu ihren Plätzen und habe ihnen den dauerhaften Schongebiete (Gebetsstätte) aufbauen lassen und ließ alle Götter zu dessen Schongebiete zurücktragen.
Ich erfasste all diese Völker zusammen. Auch Menschen die in den Ruinen waren und Obdachlose von der Zeit des vorigen Herrschers. Ich stellte ihnen ihre Wohnungen und Gebetsstätten wieder her. Ich habe zum Marduk, der große Lord gebeten, damit sie im Frieden in ihrem Wohnungen wohnen können und die Götter in Ihre herrliche Aufenthaltsorte.
Ich habe das Volk zum Aufbau aufgerufen und bat ihnen meine Unterstützung an. So soll es geschehen damit die Herzen wieder mit Freude erfüllt werden.
Nun können alle Götter die, denen ich innerhalb ihrer Schongebiete gelegt habe ein tägliches Gebet zu meinen Gunsten vor Götter „Bel und Nabu“ zu adressieren, so dass meine Tage (mein Leben) lang seien und sie können sagen zu Marduk meinen Lord, dass Kourosh (Cyrus) der große König, und seinen Sohn Kaboujiyah (Cambyases), Marduk und seinen Weg geehrt haben. So soll mein Gott mir den guten Ort in das ewige Licht schenken. (PARADIES)
Ich habe alle Völker in meinem Reich einem besseren Leben gegeben und habe keinen von ihnen daran benachteiligt. Ich verschaffte ihnen Freiheit und Sicherheit und endete das große Leid, Elend und Not der Menschen, damit die Völker eines Neuanfangs bekräftigt sind.
Und; Nun da ich die Krone des Königreiches vom Persien, von Babylon und von Nationen der vier Richtungen der Welt auf den Kopf gesetzt. In meinen Namen Kourosh (Cyrus); König der Könige und in Namen von „Ahura Mazda“ Persiens Großgott; Ich verkünde:
Solang ich der König dieser Völker bin und solang ich lebendig bin, werde ich die Traditionen, Gewohnheiten und Religionen der Nationen meines Reiches respektieren und lasse nie zu, dass irgendwelche meiner Gouverneure und Untergebenen auf diese Werte herabschauen oder sie zu beleidigen. Ich respektiere, solang ich lebendig bin.
Da „Ahura Mazda“ Gott der Götter mir bewilligt die Königreichbevorzugung, werde ich meinen Monarch in keiner Nation mit Gewalt auferlegen. Jedes ist frei, sie anzunehmen und wenn irgendein von ihnen (Völker) mich nicht als sein König anerkennt und meine Regierung für sich ausschließt, das ich nie auf Krieg erheben werde.
Solang ich der König vom Persien, von Babylon und von Nationen der vier Richtungen der Welt bin, lasse ich nie jedermann unterdrücken, und wenn es auftritt, nehme ich seine und Rechtsrücktritt und bestrafe den Unterdrücker. Ich gebe den Unterdrückten sein Recht zurück.
Und solang ich der Monarch bin, werde ich nie zulassen, dass jedermanns Besitz mit beweglichen Eigenschaften (Sachen die transportable sind) und landlichen Eigentums von den Anderen durch Kraft oder ohne Ausgleich genommen wird.
Solang ich lebendig bin, verhindere ich unbezahlte Arbeit, und lasse keine Zwangsarbeit zu.
Zum Tag verkünde ich, dass jeder frei ist, eine Religion zu wählen. Vorausgesetzt, dass die Rechte und Normen Andere dadurch nicht benachteiligt werden.
Die Völker; sie sind frei, in allen Regionen zu leben und einen Arbeit aufzunehmen und das Verdiente nach eigenen Wünsch einzusetzen und zu verwenden. Vorausgesetzt, dass sie nie Anderen die Rechte verletzen.
Niemand könne für Untaten und Störungen seine Verwandten bestraft werden.
Ich habe die Sklaverei abgeschafft und endete das Unglück der Männer und Frauen die gebunden waren. Meine Gouverneure und Untergebenen werden es innerhalb ihrer zugeteilten Angeordnetengebiete verbieten, Menschen zu versklaven, auszutauschen oder zu verkaufen. Solche Traditionen soll fortgeschafft werden aus der ganzen Weite dieser Welt.
Ich beschwöre den „(Ahura) Mazda“ Gott der Götter, Gott der Gnade und Kraft (Gesundheit) um mich folgen zu lassen um meine Verpflichtungen zu erfüllen zu den Nationen vom Persien, von Babylon und von den Nationen der vier Richtungen der Welt.
Inschrift der Ruhestätte von Kyros I.
Zitat:
"...Ich bin Kyros und ich gewann den Persern ihr Weltreich. Missgönne mir nicht dies Fleckchen Erde, das meinen Körper bedeckt. "
منم کوروش، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه دادگر، شاه بابل، شاه سومر و اکد، شاه چهار گوشه جهان پسرکمبوجيه، شاه بزرگ، شاه انشان ،نوه کوروش، شاه بزرگ، ...، نبيره چيش پيش، شاه بزرگ ، شاه انشان گرامي مي دارند و [از طيب « نبو » و« بل » ... از دودماني که هميشه شاه بوده اند و فراماروائي اش را خاطر، و]با دل خوش پادشاهي او را خواهانند.
آنگاه که بدون جنگ و پيکار وارد بابل شدم، همه مردم مقدم مرا با شادماني پذيرفتند. در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهرياري نشستم . مردوک خداي بزرگ دل هاي مردم بابل را به سوي من گردانيد، ...، زير ا من او را ارجمند و گرامي داشتم . او بر من ، کوروش که ستايشگر او هستم و بر کمبوجيه پسرم ، و همچنين بر کَس و کار [و ، ايل و تبار]، و همه سپاهيان من ، برکت و مهرباني ارزاني داشت . ما همگي همه شاهان بر اورنگ ، « مردوک » شادمانه و در صلح و آشتي مقام بلندش را ستوديم . به فرمان پادشاهي نشسته اند . همه پادشاهان از درياي بالا تا درياي پائين [مديترانه تا خليج فارس ؟] ، همه مردم و همه چادرنشينان مرا خراج « آموري » سرزمين هاي دوردست ، از چهارگوشه جهان ، همه پادشاهان آگاده » گذاردند و در بابل روي پاهايم افتادند [ پا هايم را بوسيدند] . از... ، تا آشور و شوش من شهرهاي اشنونا ، زمبان ، متورنو ، دير ، سرزمين گوتيان و همچنين شهرهاي آنسوي دجله که ويران شده بود ، « از نو ساختم . فرمان دادم تمام نيايشگاه هايي را که بسته شده بود، بگشايند. همه خدايان اين نيايشگاه ها ر ا به جاهاي خود بازگرداندم . همه مردماني را که پراکنده و آواره شده بودند، به جايگاههاي خود برگرداندم بدون هراس ، « نبونيد » و خانه هاي ويران آنان را آباد کردم . همچنين پيکره خدايان سومر و اکد را که و به شادي و خرمي به نيايشگاه « خداي بزرگ » از خداي بزرگ، به بابل آورده بود، به خشنودي مردوک هاي خودشان بازگرداندم. باشد که دل ها شاد گردد ...
هر [« نبو » و « بل » بشود که خداياني که آنان را به جايگاههاي نخستين شان بازگرداندم،... [ قبل از روز در پيشگاه خداي بزرگ برايم خواستار زندگي بلند باشند ، چه بسا سخنان پُربرکت و نيکخواهانه برايم بگويند: کوروش شاه ،پادشاهي است که تو را گرامي مي دارد و « مردوک » بيابند ، و به خداي من پسرش کمبوجيه [نيز]... تاج سلطنت ايران و بابل و کشورهاي چهارگوشه جهان را به سرگذاشته ام اعلام « مزدا » اينک که به ياري مي کنم که تا روزي که زنده هستم و مزدا توفيق سلطنت را به من مي دهد دين و آئين و رسوم ملت هائي را که من پادشاه آنها هستم محترم خواهم شمرد و نخواهم گذاشت که حکام و زير دستان من دين و آئين و رسوم ملت هائي که من پادشاه آنها هستم يا ملت هاي ديگر را مورد تحقير قرار بدهند يا به آنها توهين نمايند.من از امروز که تاج سلطنت را به سر نهاده ام تا روزي که زنده هستم و مزدا توفيق سلطنت را به من مي دهد هرگز سلطنت خود را بر هيچ ملتي تحميل نخواهم کرد و هر ملتي آزاد است که مرا به سلطنت خود قبول کند يا نکند و هرگاه نخواهد مرا پادشاه خود بداند من براي سلطنت آن ملت مبادرت به جنگ نخواهم کرد. من تا روزي که پادشاه ايران هستم نخواهم گذاشت کسي به ديگري ظلم کند و اگر شخصي مظلوم واقع شد من حق وي را از ظالم خواهم گرفت و به او خواهم داد و ستمگر را مجازات خواهم کرد.من تا روزي که پادشاه هستم نخواهم گذاشت مال غير منقول يا منقول ديگري را به زور يا به طريق ديگر بدون پرداخت بهاي آن و جلب رضايت صاحب مال ، تصرف نمايد و من تا روزي که زنده هستم نخواهم گذاشت که شخصي ديگري را به بيگاري بگيرد و بدون پرداخت مزد وي را به کار وا دارد.
من امروز اعلام مي کنم که هر کسي آزاد است که هر ديني را که ميل دارد بپرستد و در هر نقطه که ميل دارد س***ت کند مشروط بر اينکه در آنجا حق کسي را غصب ننمايد و هر شغلي را که ميل دارد پيش بگيرد و مال خود را به هر نحو که مايل است به مصرف برساند مشروط بر اينکه لطمه به حقوق ديگران نزند. هيچ کس را نبايد به مناسبت تقصيري که يکي از خويشاوندانش کرده مجازات کرد .من برده داري ر ا برانداختم. به بدبختي هاي آنان پايان بخشيدم .
من تا روزي که به ياري مزدا زنده هستم و سلطنت مي کنم نخواهم گذاشت که مردان و زنان را به عنوان غلام و کنيز بفروشند و حکام و زير دستان من مکلف هستند که در حوزه حکومت و ماموريت خود مانع از فروش و خريد مردان و زنان بعنوان غلام و کنيز بشوند و رسم بردگي بايد به کلي از جهان برافتد.
از مزدا خواهانم که مرا در راه اجراي تعهّداتي که نسبت به ملت هاي ايران و بابل و ملل چهار جانب جهان بر عهده گرفته ام موفق گرداند
Vollständige Übersetzung vom altpersischen zur heutigen persischen Sprache
خط ۱. «کورش» (در متن بابلی : «کو - رَ - آش»)، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه توانمند، شاه «بـابـِل»(با - بی - لیم)، شاه «سـومـر»(شو- مـِ - ری) و «اَکـَّد»(اَک - کـ َ- دی - ای)، ...
خط ۲. ... همهٔ جهان.
از این جا تا پایان سطر نوزدهم، نه از زبان کورش، بلکه به روایت ناظری ناشناخته که میتواند نظر اهالی و بزرگان بابل باشد، بازگو میشود.
خط ۳. ... مرد ناشایستی به فرمانروایی کشورش رسیده بود.
خط ۴. او آیینهای کهن را از میان برد و چیزهای ساختگی به جای آن گذاشت.
خط ۵. معبدی بَدلی از نیایشگاه «اِسَـگیلَـه»(اِ- سَگ - ایلَـه) برای شهر «اور»(او - ریم) و دیگر شهرها ساخت.
«اِسَـگیـلَـه / اِزاگیلا» نام نیایشگاه بزرگ «مردوک» یا خدای بزرگ است. این نام شباهت فراوانی با نام نیایشگاه ایرانی «اِزَگین» در «اَرَتـَه» دارد که در حماسهٔ سومری «اِنمِـرکار و فرمانروای اَرَته» بازگو شدهاست. آقای «جهانشاه درخشانی» در «آریاییان، مردم کاشی و دیگر ایرانیان»(تهران، ۱۳۸۲، ص ۵۰۷)، «اِزَگین» را به معنای «سنگ لاجورد» میداند. از سوی دیگر «کاسیان» نیز رنگ آبی را رنگ خداوند به شمار میآوردند و «کاشـّو / کاسـّو»، نام خدای بزرگ آنان به معنای «رنگ آبی» است. امروزه همچنان واژهٔ «کاس» برای رنگ آبی در گویشهای محلی بکار میرود. برای نمونه در گیلان، مردان با چشم آبی را «کاس آقا» خطاب میکنند. همچنین برای آگاهی از پیوند اَرَتـَه با نواحی باستانی ِحاشیهٔ هلیل رود در جنوب جیرفت بنگرید به : مجیدزاده، یوسف، جیرفت کهن ترین تمدن شرق، تهران، ۱۳۸۲
خط ۶. او کار ناشایست قربانی کردن را رواج داد که پیش از آن نبود ... هر روز کارهایی ناپسند میکرد، خشونت و بدکرداری.
خط ۷. او کارهای ... روزمره را دشوار ساخت. او با مقررات نامناسب در زنـدگی مـردم دخالت میکرد. اندوه و غم را در شهرها پراکند. او از پرستش «مَـردوک»(اَمَـر - اوتو) خدای بزرگ روی برگرداند.
گمان میرود نام «مردوک» با واژهٔ آریایی و اوستایی «اَمِـرِتات» به معنای «جاودانگی / بی مرگی» در پیوند باشد. اما ویژگیهای دیگر مردوک شباهتهایی با «اهورامزدا» دارد و همچون او در سیارهٔ «مشتری» متجلی میشدهاست. همان گونه که مردوک را با نام «اَمَـر - اوتو» میشناخته اند؛ از او با نام آریایی و کاسی ِ«شوگورو» نیز یاد میکردهاند که به معنای «بزرگ ترین سرور» بوده و با معنای اهورامزدا (سرور دانا / سرور خردمند) در پیوند است
خط ۸. او مردم را به سختی معاش دچار کرد. هر روز به شیوهای ساکنان شهر را آزار میداد. او با کارهای خشن ِخود مردم را نابود میکرد ... همهٔ مردم را.
خط ۹. از ناله و دادخواهی مردم، «اِنلیل / ایـلـّیل» خدای بزرگ (= مردوک) ناراحت شد ... دیگر ایزدان آن سرزمین را ترک کرده بودند.
منظور آبادانی و فراوانی و آرامش
خط ۱۰. مردم از خدای بزرگ میخواستند تا به وضع همهٔ باشندگان روی زمین که زندگی و کاشانهٔ شان رو به ویرانی میرفت، توجه کند. مردوک خدای بزرگ اراده کرد تا ایزدان به «بابـِل» بازگردند.
خط ۱۱. ساکنان سرزمین «سومِـر» و «اَکـَّد» مانند مردگان شده بودند. مردوک به سوی آنان متوجه شد و بر آنان رحمت آورد.
خط ۱۲. مردوک به دنبال فرمانروایی دادگر در سراسر همهٔ کشورها به جستجو پرداخت. به جستجوی شاهی خوب که او را یاری دهد. آنگاه او نام «کورش» پادشاه «اَنـْشان»(اَن - شـَ - اَن) را برخواند. از او به نام پادشاه جهان یاد کرد.
خط ۱۳. او تمام سرزمین «گوتی»(کو - تی - ای) را به فرمانبرداری کورش درآورد. همچنین همهٔ مردمان «ماد»(اوم - مـان مَـن - دَه) را. کـورش با هر «سیاه سر» (همهٔ انـسانها) دادگرانه رفتار کرد.
در تداول، نام ِبابلی «اومان منده» را با «ماد» برابر میدانند. اما به نظر میآید که این نام بر همه یا یکی از اقوام آریایی که در هزارهٔ دوم پیش از میلاد به میان دورود مهاجرت کرده بوده اند؛ اطلاق میشدهاست.
خط ۱۴. کورش با راستی و عدالت کشور را اداره میکرد. مردوک، خدای بزرگ، با شادی از کردار نیک و اندیشهٔ نیکِ این پشتیبان ِمردم خرسند بود.
خط ۱۵. او کورش را برانگیخت تا راه بابل را در پیش گیرد؛ در حالی که خودش همچون یاوری راستین دوشادوش او گام برمی داشت.
ممکن است منظور دیده شدن سیارهٔ مشتری بوده باشد. در باورهای ایرانی، سیارهٔ مشتری نماد آسمانی ِ«اهورامزدا / مردوک» بودهاست. نک به : بارتل ل. واندروردن، پیدایش دانش نجوم، ترجمهٔ همایون صنعتی زاده، ۱۳۷۲. او حتی منظور از «سپاه پر شمار او» را نیز ستارگان آسمان میداند.
خط ۱۶. لشکر پر شمار او که همچون آب رودخانهای شمارش ناپذیر بود، آراسته به انواع جنگ افزارها در کنار او ره میسپردند.
خط ۱۷. مردوک مقدر کرد تا کورش بدون جنگ و خونریزی به شهر بابل وارد شود. او بابل را از هر بلایی ایمن داشت. او «نـَبـونـید»(نـَ - بو - نـ َ- اید) شاه را به دست کورش سپرد.
خط ۱۸. مردم بابل، سراسر سرزمین سومر و اَکـَّد و همهٔ فرمانروایان محلی فرمان کورش را پذیرفتند. از پادشاهی او شادمان شدند و با چهرههای درخشان او را بوسیدند.
خط ۱۹. مردم سروری را شادباش گفتند که به یاری او از چنگال مرگ و غم رهایی یافتند و به زندگی بازگشتند. همهٔ ایزدان او را ستودند و نامش را گرامی داشتند.
خط ۲۰. منم «کورش»، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه توانمند، شاه بابـِل، شاه سومر و اَکـَّد، شاه چهار گوشهٔ جهان.
از این جا روایت به صیغهٔ اول شخص و از زبان کورش بازگو میشود. استرابو نقل میکند که «کورش» نامی است که او پس از پادشاهی و با الهام از رود «کـُر» در جنوب پاسارگاد بر خود نهاد. پیش از این ، نام او «اَگـرَداتوس»(Agradatus) (اَگـرَداد / اَگـراداد) بودهاست. نک به : جغرافیای استرابو، ترجمهٔ هـ. صنعتی زاده، ۱۳۸۲، ص. ۳۱۹
خط ۲۱. پسر «کمبوجیه»(کـ َ- اَم - بو - زی - یَه)، شاه بزرگ، شاه «اَنـْشان»، نـوهٔ «کـورش»(کـورش یکم)، شاه بزرگ، شاه اَنشان، نبیرهٔ «چیش پیش» (شی - ایش - بی - ایش)، شاه بزرگ، شاه اَنشان.
خط ۲۲. از دودمانی کـه همیشه شاه بودهاند و فرمانروایی اش را «بـِل / بعل» (بـ ِ- لو) (خداوند / = مردوک) و «نـَبـو»(نـ َ- بو) گرامی میدارند و با خرسندی قلبی پادشاهی او را خواهانند. آنگاه که بدون جنگ و پیکار وارد بابل شدم؛
«نـَبو» ایزد نویسندگی و دبیری بوده، و نیایشگاه او به نام «اِزیدَه» خوانده میشدهاست. ورود کورش «بدون جنگ و پیکار» به بابل، نه تنها در گزارش او، بلکه در متون بابلی همچون «سالنامهٔ نبونید» و نیز در «تواریخ هرودوت»(کتاب یکم) تایید شدهاست. برای آگاهی از سالنامهٔ نبونید نگاه کنید به : Hinnz, W., Darios und die Perser, I, ۱۹۷۶, p. ۱۰۶.
خط ۲۳. همهٔ مردم گامهای مرا با شادمانی پذیرفتند. در بارگاه پادشاهان بابل بر تخت شهریاری نشستم. مَردوک دلهای پاک مردم بابل را متوجه من کرد، زیرا من او را ارجمند و گرامی داشتم.
پذیرش کورش توسط مردم، در «کورش نامه / سیروپدی»(Curou Paideia) نوشتهٔ گزنفون نیز تایید شدهاست. گزنفون اظهار میدارد که مردمان همهٔ کشورها با رضایت خودشان پادشاهی و اقتدار کورش را پذیرفته بودند (سیروپدی، کتاب یکم)
خط ۲۴. ارتش بزرگ من به صلح و آرامی وارد بابل شد. نگذاشتم رنج و آزاری به مردم این شهر و این سرزمین وارد آید.
خط ۲۵. وضع داخلی بابل و جایگاههای مقدسش قلب مرا تکان داد ... من برای صلح کوشیدم. نـَبونید، مردم درماندهٔ بابل را به بردگی کشیده بود، کاری که در خور شأن آنان نبود.
خط ۲۶. من برده داری را برانداختم. به بدبختیهای آنان پایان بخشیدم. فرمان دادم که همهٔ مردم در پرستش خدای خود آزاد باشند و آنان را نیازارند. فرمان دادم که هیچ کس اهالی شهر را از هستی ساقط نکند. مردوک از کردار نیک من خشنود شد.
خط ۲۷. او بر من، کورش، که ستایشگر او هستم، بر پسر من «کمبوجیه» و همچنین بر همهٔ سپاهیان من،
خط ۲۸. برکت و مهربانی اش را ارزانی داشت. ما همگی شادمانه و در صلح و آشتی مقام بلندش را ستودیم. به فرمان مَردوک همهٔ شاهانی که بر اورنگ پادشاهی نشسته اند؛
خط ۲۹. و همهٔ پادشاهان سرزمینهای جهان، از «دریای بالا» تا «دریای پایین»(دریای مدیترانه تا دریای فارس)، همهٔ مردم سرزمینهای دوردست، همهٔ پادشاهان «آموری»(اَ - مور - ری - ای)، همهٔ چادرنشینان،
خط ۳۰. مـرا خراج گذاردند و در بابل بر من بوسه زدند. از ... تا «آشـور» (اَش - شور) و «شوش» (شو - شَن)
۳۱. من شهرهای «آگادِه»(اَ - گـَ - دِه)، «اِشنونا»(اِش - نو - نَک)، «زَمبان»(زَ - اَم - بـَ - اَن)، «مِتورنو»(مـِ - تور - نو)، «دیر»(دِ - ایر)، سرزمین «گوتیان» و شهرهای کهن آن سوی «دجله»(ای - دیک - لَت) که ویران شده بود را از نو ساختم.
خط ۳۲. فرمان دادم تمام نیایشگاههایی که بسته شده بود را بگشایند. همهٔ خدایان این نیایشگاهها را به جاهای خود بازگرداندم. همهٔ مردمانی که پراکنده و آواره شده بودند را به جایگاههای خود برگرداندم. خانههای ویران آنان را آباد کردم. همهٔ مردم را به همبستگی فرا خواندم.
با این که هیچ دلیل قاطعی در زرتشتی بودن ِکورش بزرگ در دست نیست؛ اما او همچون زرتشت به این باور کهن ایرانی پایبند بودهاست که هر کس در پرستش خدای خود و انتخاب دین خود آزاد است. افسوس که موبدان زرتشتی ِعصر ساسانی با سختگیری و خشونتهای بی شمار و اعمال سلیقههای شخصی در تحریف آیین زرتشت، به این دستاورد با ارزش فرهنگ ایرانی آسیب زدند.
خط ۳۳. هم چنین پیکرهٔ خدایان سومر و اَکـَّد را که نـَبونید بدون واهمه از خدای بزرگ به بابل آورده بود؛ به خشنودی مَردوک به شادی و خرمی،
خط ۳۴. به نیایشگاههای خودشان بازگرداندم، بشود که دلها شاد گردد. بشود، خدایانی که آنان را به جایگاههای مقدس نخستین شان بازگرداندم،
گشایش و بازسازی نیایشگاهها به فرمان کورش، دست کم در یک متن دیگر شناخته شدهاست. بر این لوح چهار سطری که از «اَرَخ» در میان دورود کشف شده، آمدهاست : «منم کورش، پسر کمبوجیه، شاه توانمند، آن که «اِسَگیلَه» و «اِزیدَه» را باز ساخت.» برای آگاهی بیشتر نگاه کنید به صفحهٔ ۱۵۶ مقالهٔ W. Eilers در کتاب شناسی
خط ۳۵. هر روز در پیشگاه خدای بزرگ برایم خواستار زندگانی بلند باشند. بشود که سخنان پر برکت و نیک خواهانه برایم بیابند. بشود که آنان به خدای من مَردوک بگویند: «به کورش شاه، پادشاهی که تو را گرامی میدارد و پسرش کمبوجیه جایگاهی در سرای سپند ارزانی دار.»
در باورهای ایرانی، «سرای سپند» یا «اَنَـغْـرَه رَئـُچَـنـْگـْه» (اَنـَغران / اَنارام) به معنای «روشنایی ِبی پایان و جایگاه خدای بزرگ یا اهورامزدا و بهشت برین است.
خط ۳۶. بی گمان در روزهای سازندگی، همگی ِمردم بابل، پادشاه را گرامی داشتند و من برای همهٔ مردم جامعهای آرام فراهم ساختم.
صلح و آرامش را به تمامی مردم اعطا کردم...
خط ۳۷. … غاز، دو اردک، ده کبوتر. برای غازها، اردکها و کبوتران …
از سطر ۳۷ تا ۴۵ بخش نویافتهای است که در مقالهٔ «دربارهٔ منشور کورش» به آن اشاره شد. این نُه سطر دنبالهٔ بلافصل سطرهای پیشین نیست.
خط ۳۸. ... باروی بزرگ شهر بابل بنام «ایمگور - اِنلیل»(ایم - گور - اِن - لیل) را استوار گردانیدم ...
خط ۳۹. ... دیوار آجری خندق شهر را،
خط ۴۰. ... که هیچ یک از شاهان پیشین با بردگان ِبه بیگاری گرفته شده به پایان نرسانیده بودند؛
خط ۴۱. ... به انجام رسانیدم.
خط ۴۲. دروازههایی بزرگ برای آنها گذاشتم با درهایی از چوب «سِدر» و روکشی از مفرغ ...
خط ۴۳. ... کتیبهای از پادشاهی پیش از من بنام «آشور بانیپال»(آش - شور - با - نی - اَپ - لی)
